President Joseph Kabila van Congo - die vorig jaar afgetreden was - vertoont geen tekenen van aftreden. Maar zijn aanhoudende aanwezigheid gaat over meer dan het ontkennen van democratie. Kabila vertegenwoordigt een lange rij dictators die sinds 1961 meer dan 15 miljoen zwarte mannen, vrouwen en kinderen in Congo hebben gekost. Maar de schuld begint niet bij Joseph Kabila. Hij is slechts een van de velen die profiteren van de grootste humanitaire crisis in de moderne geschiedenis waar niemand over wil praten.
Hoe we hier kwamen
Vóór de 19e eeuw werd het gebied dat wij Congo noemen bevolkt door enkele van de grootste beschavingen in de geschiedenis. We weten uit The Destruction of Black Civilization dat de koninkrijken die aan het hedendaagse Congo voorafgingen, schitterende voorbeelden van prestaties waren. Van Kuba onder Shyaam de Grote tot het Matamba-koninkrijk onder Ngola Kambolo, Congo was de bakermat van cultuur en democratie.
Pas toen de blanken aan de kust kwamen, begon de beschaving te verminderen.
Een voor een kwamen de grote culturen van Afrika in handen van blanke slavenhandelaren, missionarissen en kolonisten. In 1884 kwamen de naties van Europa samen in Duitsland om Afrika onder elkaar te verdelen.
Politieke grenzen werden getrokken met volledige minachting voor de regeringen die Afrikanen hadden ingesteld voorafgaand aan de komst van de blanken. Tijdens deze conferentie werd Kongo toegekend aan Koning Leopold van België, die het land droog liet bloeden.
10 miljoen zwarte mannen, vrouwen en kinderen werden afgeslacht in Leopolds streven naar rubber, goud en ivoor. Hij was zo'n wilde onder wilden, dat zelfs andere blanken ontsteld waren. Zijn helse wandaden zijn te talrijk om in dit artikel te vertellen, maar het boek Koning Leopold's Geest: een verhaal over hebzucht, terreur en heldenmoed in koloniaal Afrika onthult de omvang van menselijk leed dat deze man Afrika heeft aangedaan.
Toen Leopold in 1909 stierf, bleef Congo in Belgische handen, waar het nog steeds werd gebruikt als speelbal voor de blanke suprematie. Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak in 1914, waren meer dan 300.000 Congolezen gedwongen om te vechten tegen andere Zwarten van de Duits gecontroleerde kolonie Ruanda-Urundi. Tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen Nazi-Duitsland België veroverde, diende Congo als een bron van inkomsten voor de Belgische regering in ballingschap.
Ondertussen heeft de Belgische regering miljoenen mensen in de mijnen en velden gedwongen hun land te steunen. Er werd een systeem van 'verplichte teelt' (cultures obligatoires) geïntroduceerd dat de mensen dwong om gewassen te verbouwen voor export, zelfs als ze op hun eigen land verhongerden.
In 1961 had de Congolese bevolking het breekpunt bereikt. Gewapende en politieke verzetsbewegingen kwamen op om een eeuw slavernij en de Belgische overheersing omver te werpen.
Patrice Lumumba, een martelaar van het Panafrikanisme, werd de eerste premier van de nieuwe natie. Hij begon snel aan het breken van het juk van de Belgische invloed en verbond de Kongo met Rusland op het hoogtepunt van de Koude Oorlog.
Maar de overwinning van het volk op de blanke suprematie zou van korte duur zijn. Nauwelijks was Patrice Lumumba aan de macht gekomen dan hij was vermoord in een door de Verenigde Staten gesteunde staatsgreep.
Na een inmiddels bekende modus operandi werd een agent in de vorm van Mobutu Sese Seko gebruikt om de regering van Lumumba omver te werpen. lumumba werd gevangen genomen, geslagen en gedwongen om kopieën van zijn eigen toespraken te eten - allemaal voor de pers. Na drie weken te zijn gemarteld, werd Lumumba geëxecuteerd door een vuurpeloton onder het bevel van een Belgische huurling genaamd Julien Gat.
De mensen stonden weer op en boeren, arbeiders, studenten en ambtenaren verzamelden zich achter de luitenants van Lumumba, van wie de meesten zich hadden gehergroepeerd om in oktober 1963 een Nationale Bevrijdingsraad (CNL) op te richten.
Mobutu - die Congo teruggaf aan de Belgische overheersing in ruil voor hun steun - voerde de oorlog uit in het land. Hij ging rond in het openbaar uitvoeren van leden van de pro-Lumuba-revolutie in open-lucht-brillen waar getuige was van tienduizenden mensen. Tegen 1970 waren bijna alle mogelijke bedreigingen voor zijn gezag verbroken. In datzelfde jaar maakte Koning Boudewijn van België een staatsbezoek aan Kinshasa om Mobutu te feliciteren met het vernietigen van de opstand.
Mobutu zou Congo verkrachten met de zegen van het Westen - de natie van ongeveer $ 2 miljard zou beroven - totdat zijn steeds vijandigere retoriek jegens zijn witte overheersers ertoe zou leiden dat het westen naar een andere proxy zou zoeken. Ze vonden zo'n man in de vorm van Laurent Kabila, die ze in 1997 hadden omvergeworpen Mobutu Sese Seko.
Tussen zowel Mobutu en Kabila, zou niet alleen Congo het concentratiekamp van de wereld worden - het zou ook de verkrachtingshoofdstad worden.
Geen enkele vrouw op het pad van het geweld werd gespaard. 7-jarigen werden in het openbaar verkracht door overheidstroepen. Zwangere vrouwen werden van de ingewanden ontdaan. Genitale verminking was gebruikelijk, evenals incest en kannibalisme. De misdaden werden nooit gestraft en zullen dat nooit zijn.
Laurent Kabila handhaafde de status-quo tot hij in 2001 door zijn lijfwacht werd gedood. Sindsdien heeft zijn zoon en zijn huidige president Joseph Kabila de macht in handen gehouden in strijd met de grondwet van de Onafhankelijke Congostaat. Hij heeft demonstranten en leden van de oppositiepartijen vermoord en is doorgegaan met het gehoorzamen van de wil van het westen, terwijl zijn volk onuitsprekelijke hellen ondergaat.
Waarom de wereld stil is
Het is duidelijk waarom België en haar bondgenoten zwijgen over de situatie in Congo - zij zijn zowel de oorzaak als de begunstigde van de genocide aldaar.
Maar hoe zit het met de andere naties van de wereld, inclusief de buurlanden van Congo?
In het beste geval zijn de Verenigde Staten impliciet in het handhaven van de status-quo in Congo. In het slechtste geval is de VS daar rechtstreeks verantwoordelijk voor. Onder Mobutu Sese Seko was de VS de op twee na grootste donor van hulp (na België en Frankrijk), en Mobutu was op goede voet met Richard Nixon, Ronald Reagan en George H. W. Bush.
Dingen begonnen op te kijken tijdens de regering-Obama. De voormalige president ondertekende bepalingen in de Dodd-Frank wet die bedrijven verplichtte om de oorsprong van de mineralen die ze gebruiken bekend te maken. Toen de wet werd aangenomen, probeerden handelsgroepen die grote Amerikaanse bedrijven vertegenwoordigen de regel te blokkeren via een federale rechtszaak. Toen ze faalden, bleven die bedrijven conflictmineralen van derden kopen. Door een schijnwerper te werpen op toeleveringsketens, zou dit druk uitoefenen op bedrijven om te investeren in het verwijderen van conflictmineralen uit hun producten.
Microchips, mobiele telefoons en halfgeleiders bevatten allemaal mineralen die afkomstig zijn van Congo-producerende bedrijven zoals Intel, Apple, HP en IBM die schuldig zijn aan de financiering van de milities die de mijnen besturen.
\
Hoewel de bepalingen van Obama een stap in de goede richting waren, heeft de Amerikaanse Securities and Exchange Commission eerder deze maand belangrijke bepalingen van zijn regel "conflictmineralen" opgeschort en probeert de Amerikaanse president Donald Trump de financiële voorschriften van het Obama-tijdperk ongedaan te maken.
De Verenigde Staten hebben ook de buurlanden Oeganda en Rwanda gebruikt om nog meer geweld in de regio uit te lokken. In de jaren negentig viel Paul Kagame van Rwanda, die in Fort Leavenworth in de Verenigde Staten was opgeleid in intelligence, Congo binnen met de hulp van de Clinton Administration. Zijn invasie was een vergelding voor Hutu-rebellen van de Rwandese genocide die naar het buurland vluchtte. De meeste mensen die werden gedood waren burgermannen, -vrouwen en -kinderen. Nogmaals, het resultaat was de grootste massamoord sinds de Tweede Wereldoorlog, met ongeveer 6 miljoen mensen gedood.
In de jaren 1940, toen 6 miljoen Joden het leven lieten in concentratiekampen in Nazi-Duitsland, beweerde de wereld unaniem: 'Nooit Meer!'
Vanaf 2017 hebben meer zwarte mannen, vrouwen en kinderen hun leven verloren in de Congo dan diegenen die stierven in de concentratiekampen van de Tweede Wereldoorlog. Toch wordt nauwelijks melding gemaakt van de holocaust die woedt in het hart van Afrika. Waarom?
Omdat de economie van de hele wereld rust op de rug van Congo.
Source: https://medium.com/@PanAfricanUnity/a-nightmare-in-heaven-why-nobody-is-talking-about-the-holocaust-in-congo-53f8ab27fb97
Vertaald door Maria vanuit
https://prepareforchange.net/2018/03/27/https-prepareforchange-net/
