Een verbijsterende persoonlijke doorbraak.
Ik lees nu voor de 3e keer het boek, verslag van
de pelgrimage van Shirley Maclain over haar voettocht over de Camino van
Santiago de Compostella met als eindpunt Finisterre. De tocht staat bekend vanwege zijn
persoonlijke onthullingen aan hen die er aan deelnamen.
Shirley krijgt ook onthullingen, via Johannes de Schot, die
haar mee terug neemt naar vorige levens.
Op een gegeven
moment is ze terug in de tijd van Lemurië en Atlantis. Daar ervaart ze zichzelf
als androgyn, een wezen dat zowel mannelijk als vrouwelijk is. Ze wordt
uitgenodigd om deel te nemen aan een nieuwe bijdrage aan de mensheid, de
scheiding des seksen. Het idee erachter was het alleen gericht zijn op jezelf
los te laten en doormiddel van een wederhelft aandacht en bewustzijn te
vergroten.
Ze doet mee aan een scheiding van sexen en ervaart voor het
eerst een partner, de zielenpartner. Ze beschrijft hoe zij, en het menselijk
ras, steeds verder verwijderd raakten van spiritualiteit en Godsbesef en
beschrijft de val van de mens via de erfzonde, waarbij de mensheid, na nieuwe
eigen creaties, ervoor kiest om daarin te reïncarneren. De Spiritualiteit raakt
verder en verder zoek.
“Ik herinner mij dat Johannes had gezegd dat door het
verlies van spiritualiteit, de angst voor de dood, het trauma van de
geslachtsdeling en het ontstaan van menselijke conflicten, de mens gewelddadig,
concurrerend, corrupt en moorddadig zou
worden. Ik kon voelen hoe die emotionele conflicten zich in mij afspeelden. Ik
voelde hoe ik bang werd, vervreemdde van mezelf en verviel tot menselijke
primitiviteit. Ik vergat dat het mijn doel was de goddelijkheid in mezelf te
ontwikkelen
Hoewel ik er in had toegestemd Atlantis te helpen en de test
van de nieuwe wereld te ondergaan, voelde ik dat ik, na de geslachtsdeling, de
grote menselijke test niet doorstond. Hoewel ik wist dat mijn
verantwoordelijkheid lag bij mijn belofte aan de Godheid en aan mijn gezin,
maakte ik mezelf wijs dat mijn leven in Atlantis zijn doel had gediend, dat het
geen betekenis meer had.
Uit angst, bezorgdheid, conflict en totale vervreemding en
mijn eigen spirituele betekenis besloot ik terug te keren naar mijn oude
wereld, naar mijn moederland, naar mijn leraar Johannes… naar Lemurië. Daarom
verliet ik mijn partner. Ik liet haar, mijn gezin, mijn belofte en zelfs mijn
doel ik de steek
Ik keerde terug naar het moederland en trof het aan in een
toestand van verval die gelijk was aan die in Atlantis. De waarden van de
nieuwe wereld waren het Lemurische moederland binnengesijpeld, precies zoals
Johannes had gezegd.
De collectieve spiritualiteit was aan het verdwijnen. Er was
volledige scheiding van doel en denken. Er werd hevig gediscussieerd. Egoïsme
infecteerde alle lagen van de samenleving die voorheen niet eens lagen kende.
Egoïsme en superioriteit maakten inbreuk op spiritualiteit.
En met de vernietiging van de spirituele harmonie viel de
ecologische harmonie uiteen, want die twee waren altijd in harmonie met elkaar
verbonden geweest. De collectieve verstoring van de electromagnetische
frequenties, veroorzaakt door ons gedrag, verstoorde de aardepatronen zelf,
want de aarde was een levend organisme dat reageerde op de gevoelens, het
gedrag en de behandeling van de menselijke familie. De aarde werd niet meer
gevoed door meditatie zoals voorheen. De mens was vervreemd van de aarde
waarop hij leefde. De collectieve verstoring van elektromagnetische emotionele
frequenties was er de oorzaak van dat de aarde zelf reageerde – in opstand
kwam, protesteerde. En zo geschiedde het.
Na een grootse beschaving van vijfhonderdduizend jaar zeiden
de ondersteunende krachten van de aarde: genoeg.
Als gevolg van atronomisch en astrologisch trekken van de
zwaartekracht en ook omdat de psychische frequenties van de mensen op aarde
niet voldoende positief en in harmonie waren om daar weerstand aan te bieden,
stortte de aarde in. Het was de manier van de Godheid (van de natuur) om zich
van de verstoring te ontdoen.”
Uit: Shirley Maclaine, Voettocht naar Santiago de
Compostela. De spirituele reis van een bijzondere vrouw.
In het Engels: The Camino. A journey of the spirit.
Sherley,
thank you with all my heart. Maria.
Na het lezen hiervan besefte ik plotseling waarom mediteren
bij mij niet werkte, Het was vrijblijvend en zonder enige meerwaarde. Het was
nooit bij me opgekomen dat de aarde daar ook een rol in kon/moest spelen. Dat
de aarde er zelfs door gevoed wordt.
Ik deed de kunstjes die voorgeschreven werden, zoals via
jezelf de aarde binnengaan, en de aarde verlaten om via jezelf verder te gaan.
Als een soort golfspelletje. Ik mediteerde alleen als dat uitdrukkelijk werd
gevraagd.
Nu, nu… oh aarde, ik zal altijd meedoen en me eerst
verbinden met jou. Want ik houd van je.
Maria
