Net als veel Afrikaanse stammen heeft de Dogon-bevolking van de Republiek Mali een overschaduwd verleden. Ze vestigden zich op het Bandiagara-plateau, waar ze nu wonen, ergens tussen de 13e en de 16e eeuw. Het grootste deel van het jaar is hun thuisland - 300 mijl (500 km) ten zuiden van Timboektoe - een desolaat, dor, rotsachtig terrein met kliffen en kloven, bezaaid met kleine dorpjes gebouwd van modder en stro. Hoewel de meeste antropologen ze als 'primitief' zouden classificeren, zouden de twee miljoen mensen die deel uitmaken van de Dogon en de omliggende stammen het niet eens zijn met dit epitheton. Ze verdienen het ook niet, behalve in de zin dat hun manier van leven weinig is veranderd door de eeuwen heen. Hoewel ze onverschillig zijn voor westerse technologie, is hun filosofie en religie zowel rijk als complex. Buitenstaanders die met hen hebben geleefd en de eenvoud van hun leven hebben leren kennen, spreken over hen als een gelukkig, vervuld volk wiens houding ten opzichte van de essentiële waarden van het leven al millennia teruggaat.
BEZOEKERS VAN SIRIUS
De Dogon doen echter één verbazingwekkende bewering: dat ze oorspronkelijk werden onderwezen en 'beschaafd' door wezens uit de ruimte - specifiek, vanuit het sterrenstelsel Sirius, op 8.7 lichtjaren afstand. En ze ondersteunen deze bewering met wat buitengewoon gedetailleerde kennis van de astronomie lijkt te zijn voor zo'n 'primitieve' en geïsoleerde stam. Met name weten ze dat Sirius, de helderste ster aan de hemel, een met het blote oog onzichtbare ster heeft, die klein, compact en extreem zwaar is. Dit is perfect nauwkeurig. Maar het bestaan ervan werd tot het midden van de 19e eeuw zelfs door westerse astronomen niet vermoed; en het werd niet gedetailleerd beschreven tot in de jaren 1920, noch gefotografeerd (zo zwak is deze ster, bekend als Sirius B) tot 1970. Dit merkwaardige astronomische feit vormt het centrale principe van de Dogon-mythologie. Het is vervat in hun meest geheime rituelen, afgebeeld in zandtekeningen, ingebouwd in hun heilige architectuur en te zien in houtsnijwerk en patronen geweven in hun dekens - ontwerpen bijna zeker daterend uit honderden, zo niet duizenden jaren geleden.
INTERPLANETAIRE VERBINDING
Al met al is dit het meest overtuigende bewijs dat de aarde in haar vrij recente verleden een interplanetaire verbinding heeft gehad - een nauwe ontmoeting van het educatieve soort, zou je kunnen zeggen. De mate van kennis van Dogon is ook onderworpen aan onderzoek, om vast te stellen of alles wat zij zeggen waar is, of dat hun informatie afkomstig kan zijn van een bron van aardgebonden oorsprong - een voorbijgaande zendeling, zeg maar. Dus, hoe hebben we in het Westen kennis kunnen maken met de Dogon-overtuigingen. Ik heb maar één basisbron, gelukkig heel grondig. In 1931 besloten twee van Frankrijks meest gerespecteerde antropologen, Marcel Griaule en Germaine Dieterlen, de Dogon tot onderwerp van uitgebreid onderzoek te maken.
Gedurende de volgende 21 jaar leefden ze bijna constant met de stam; en in 1946 werd Griaule door de Dogon-priesters uitgenodigd om hun diepste geheimen te delen. Hij woonde hun rituelen en hun ceremoniën bij en leerde - voor zover het voor elke westerling mogelijk was - de enorm complexe symboliek die voortkomt uit hun centrale geloof in amfibische wezens, die ze Nommo noemden, en die van buitenaf kwamen naar de beschaafde wereld. (Griaule zelf werd net zo vereerd door de Dogon als hun priesters, in die mate dat tijdens zijn begrafenis in Mali in 1956 een kwart miljoen stamleden bijeenkwamen om hem eer te bewijzen.)
De bevindingen van de twee antropologen werden voor het eerst gepubliceerd in 1950, in een voorzichtige en wetenschappelijke publicatie getiteld 'A Sudanese Sirius System' in de Journal de la Société des Africainistes. Na de dood van Griaule bleef Germaine Dieterlen in Parijs, waar ze werd benoemd tot secretaris-generaal van de Société des Africainistes aan het Musée de l'Homme. Ze schreef hun gezamenlijke studies in een groot volume op getiteld Le Renard Pete, de eerste van een geplande serie, gepubliceerd in 1965, door het Franse nationale instituut voor etnologie.
ELLIPTISCH ORBIT
dogon mysterie
Linksboven: toont de baan van Sirius B zoals afgebeeld door de Dogon, evenals een moderne astronomische voorstelling. Let op dat de Dogon de positie van Sirius B op een ongebruikelijke positie in het midden plaatst. Rechtsboven: Dogonrepresentatie van Nommo, hun amfibische god..Onderaan links: afbeelding van Nommo's Ark-schip, rechtsonder: beeldt Saturnus en Jupiter af met zijn vier grote manen
De twee werken maken het overweldigend duidelijk dat het Dogon-geloofssysteem inderdaad gebaseerd is op een verrassend nauwkeurige kennis van de astronomie, vermengd met een vorm van astrologie. In het hart ervan ligt Sirius en de verschillende sterren en planeten waarvan zij geloven dat ze rond deze ster draaien. Ze zeggen ook dat zijn belangrijkste metgezel, die ze po tola noemen, is gemaakt van materie die zwaarder is dan alles op aarde, en beweegt in een 50-jarige elliptische baan. Al deze dingen zijn waar. Maar westerse astronomen hebben alleen afgeleid dat er rond 150 jaar geleden iets merkwaardigs rond Sirius gebeurde. Ze hadden bepaalde onregelmatigheden opgemerkt in zijn beweging, en ze konden dit alleen verklaren door het bestaan van een andere ster er dichtbij, wat de bewegingen van Sirius door de zwaartekracht stoorde. In 1862 ontdekte de Amerikaanse astronoom Alvan Graham Clark de ster toen hij een nieuwe telescoop testte en noemde hem Sirius B.
Het zou echter nog een halve eeuw duren voordat de eerste waarneming van Sirius' eigenaardigheden voor een wiskundige en fysische verklaring te vinden was voor zo'n klein object dat zo'n enorme kracht uitoefende. Sir Arthur Eddington, in de jaren twintig, formuleerde de theorie van bepaalde sterren die 'witte dwergen' zijn - sterren aan het einde van hun leven die in elkaar zijn gevallen en die super dicht worden.
EEN VERBIJSTEREND PROBLEEM
De beschrijving paste exact in de Dogon-versie. Maar hoe konden ze er in de drie jaar tussen de aankondiging door Eddington van de theorie in een populair boek uit 1928 en de komst van Griaule en Dieterlen in 1931 van hebben gehoord? De twee antropologen waren verbijsterd. 'Het probleem van het weten hoe, zonder instrumenten tot hun beschikking te hebben, de mensen de bewegingen en bepaalde kenmerken van vrijwel onzichtbare sterren konden kennen, is nog niet vastgesteld', schreven ze. Op dit punt trad een andere onderzoeker toe tot de scene - Robert Temple, een Amerikaanse geleerde van Sanskriet en Oosterse Studies die in Europa woont - en die diep gefascineerd raakte door twee vragen. Ten eerste: moest het bewijs van het begrijpen van de astronomie door de Dogon worden geloofd? En ten tweede, als het antwoord op de eerste vraag positief was, hoe hadden ze dan aan deze kennis kunnen komen?
OUDE WIJSHEID
Een zorgvuldig lezen van het bronnenmateriaal, en discussies met Germaine Dieterlen in Parijs, overtuigde hem na een tijd dat de Dogon inderdaad de bezitters waren van een oude wijsheid die niet alleen betrekking had op Sirius B, maar op het zonnestelsel in het algemeen. Ze zeiden dat de maan 'droog en dood was als droog dood bloed'. Hun tekening van de planeet Saturnus had er een ring omheen (twee andere uitzonderlijke gevallen van primitieve stammen die bekend zijn met deze informatie zijn bekend.) Ze wisten dat planeten rond de zon draaiden en registreerden de bewegingen van Venus in hun heilige architectuur.
Ze wisten van de vier 'grote manen' van Jupiter, voor het eerst gezien door Galileo. (Er zijn er nu minstens 14.). Ze wisten dat de aarde om zijn as draait. En ze geloofden dat er een oneindig aantal sterren was, en dat er een spiraalvormige kracht was bij de Melkweg, waarmee de Aarde verbonden was.
Veel hiervan daalde neer in Dogon-mythe en symboliek. Objecten op aarde zouden de weergave zijn van wat er in de lucht gebeurde, maar het concept 'twinning' (tweelingen red.) maakte veel van de berekeningen duister, zodat niet kon worden gezegd dat het bewijsmateriaal volledig ondubbelzinnig was. Maar vooral met Sirius B leken de centrale feiten onbetwistbaar. Inderdaad, de Dogon kozen bewust het kleinste maar meest significante object dat ze konden vinden - een korrel van hun essentiële voedselgewas - om Sirius B te symboliseren (Po tolo betekent letterlijk een ster gemaakt van foniozaad.) Ze strekten hun verbeeldingskracht ook uit naar beschrijven van hoe enorm zwaar het mineraalgehalte was: 'Alle aardse wezens tezamen kunnen het niet optillen.'
Temple vond hun zandtekeningen bijzonder overtuigend. De eivormige ellips kan misschien worden verklaard als het 'ei van het leven' of een dergelijke symbolische betekenis. Maar de Dogon stonden erop dat het een baan betekende - een feit ontdekt door de grote astronoom Johannes Kepler in de 16e eeuw, en zeker niet bekend bij ongeschoolde Afrikaanse stammen. Ze hebben ook de positie van
Sirius precies waar het zou moeten zijn, in plaats van waar iemand van nature zou raden - dat wil zeggen, op een brandpunt nabij de rand van de ellips, in plaats van in het midden.
THE NOMMO
Net als veel oude goden was Nommo tweeslachtig en bracht hij het grootste deel van zijn tijd door in het water
Hoe kwam het dat de Dogon deze onaardse kennis kreeg? Wat de Dogon-priesters betreft, is er geen enkele onduidelijkheid in het antwoord op deze vraag. Ze geloven diep dat amfibische wezens van een planeet binnen het Sirius-systeem in verre tijden op aarde zijn geland en de informatie hebben doorgegeven aan ingewijden, die het op hun beurt door de eeuwen heen hebben doorgegeven. Ze noemen de wezens Nommo, en aanbidden hen als 'de waarnemers van het universum, de vaders van de mensheid, bewakers van haar spirituele principes, dispensers van regen en meesters van het water'.
Temple ontdekte dat de Dogon ook zandtekeningen maakten om de draaiende, wervelende afdaling van een Nommo 'ark' af te beelden, die hij begreep als een ruimteschip. Zoals hij zei: 'De beschrijvingen van de landing van de ark zijn uiterst precies. De ark zou op de aarde ten noordoosten van het land van de Dogon zijn geland, waar de Dogon beweren oorspronkelijk vandaan te zijn gekomen. 'De Dogon beschrijven het geluid van de landing van de ark. Ze zeggen dat het 'woord' van Nommo door hem werd neergeworpen in de vier richtingen terwijl hij afdaalde, en het klonk als het echoën van de vier grote stenen blokken die door de kinderen met stenen werden geraakt, volgens speciale ritmes, in een heel kleine grot in de buurt van het meer van Debo. Vermoedelijk is een donderend vibrerend geluid dat de Dogon proberen over te brengen. Je kunt je voorstellen dat je in de grot staat en je oren tegen het geluid houdt. De afdaling van de ark moet van dichtbij hebben geklonken als een vertrekkend vliegtuig van dichtbij. '
Andere beschrijvingen die de Dogonpriesters plachten te gebruiken om naar de landing van de 'ark' te verwijzen, vertellen hoe het neerkwam op het droge en 'een hoop stof opgestuwd werd door de wervelwind die het veroorzaakte. Het geweld van de inslag raakte de grond ruw ... het slipte '.
CONCLUSIEF BEWIJS
De Sumerische god Oannes woonde ook in een paleis aan de voet van het meer nadat hij uit de lucht was neergedaald. Zouden Oannes en Nommo een en dezelfde kunnen zijn?
De conclusies van Robert Temple, voor het eerst gepubliceerd in 1976 in zijn boek The Sirius Mystery, zijn tegelijkertijd zeer provocerend en uitgebreid onderzocht. Als zodanig zijn zijn bevindingen gebruikt als munitie, zowel door degenen die geloven in buitenaardse visitaties in het verleden van de aarde, en door degenen (inclusief de meerderheid van wetenschappers en historici) die geloven dat het idee onzin is. Erich von Daniken, bijvoorbeeld, van wie de best verkochte boeken over dit onderwerp nu zijn getoond, voornamelijk gebaseerd op vervormd bewijsmateriaal, heeft de Dogon-overtuigingen verwelkomd en noemt ze 'sluitend bewijs ... van oude astronauten'. Tegen hem schrijven een aantal schrijvers van de wetenschap - waaronder wijlen Carl Sagan en Ian Ridpath - die geloven dat de zaak helemaal niet is bewezen, en dat Tempel te veel heeft gelezen in de Dogon-mythologie.
Robert Temple zelf, jaren nadat hij voor het eerst interesse had getoond in het onderwerp, vond niets terug te trekken in het antwoord dat hij gaf aan zijn uitgever, die zijn centrale twijfel over het manuscript aldus uitdrukte: 'Mijnheer Temple, gelooft u het? Gelooft u het zelf? 'Tempel antwoordde:' Ja, dat doe ik. Ik ben overtuigd geraakt door mijn eigen onderzoek. In het begin was ik net aan het onderzoeken. Ik was sceptisch. Ik was op zoek naar hoaxes, denkend dat het niet waar kon zijn. Maar toen begon ik meer en meer stukken te ontdekken die passen. En het antwoord is: Ja, ik geloof het. "De cruciale vraag is of de kennis van de Dogon op een meer gewone, alledaagse manier had kunnen worden verkregen.'
This article (How Could A “Primitive” Tribe Know the Unknowable?) was originally published on Stranger Times and syndicated by The Event Chronicle.
Vertaald door Maria vanuit
http://www.theeventchronicle.com/forbidden-history/how-could-a-primitive-tribe-know-the-unknowable/
