... "We vinden dat ze er prachtig uitzien en hij biedt ons vijgen aan van de stapel die nog moet worden geregen. Ik neem de vrucht aan uit zijn grote ruwe hand, als de poot van een serafijnen leeuw. We kauwen en sluiten onze ogen van genot. 'Quanto buono, wat heerlijk'.
Ze beginnen allemaal te lachen. De kettingrijgende vrouw staat op van haar bankje en hangt ons allemaal, met drie kussen op de wangen, een ketting om de nek waarbij ze zegt: 'Dio vi benedica', God zegene u'.
Fernando wil geld uit zijn zak pakken maar ze zegt: 'un regalo, een geschenk'.
Ik ren naar de vrachtwagen en pak een zak gedroogde porcini, een zak met kastanjemeel en de tak met rode bessen die Fernando van een struik langs de weg voor me had geplukt.
'Een geschenk', herhaal ik tegen haar. We lachen allemaal en begrijpen, elk op onze eigen manier, dat dit zo'n moment in het leven zou kunnen zijn zoals het leven was bedoeld."
Citaat uit 'Duizend dagen in Toscane' van Marlena de Blasi
